Πέμπτη, Ιουλίου 26, 2007

Παγκόσμια Ποίηση
.
Άδωνης
.
le vent souffle au desert
.
"Οι αναλογίες και οι αρχές"
.
.
.
Η αρχή του λόγου
.
το παιδί που ήμουν κάποτε, ήρθε σ' εμένα
μιά φορά,
με πρόσωπο αλλόκοτο.
.
Δε μίλησε διόλου. Περπατήσαμε
ατενίζοντας ο ένας προς τον άλλο με σιωπή. Τα βήματά μας
ποτάμι που κυλάει παράξενα.
.
Οι ρίζες μάς ένωσαν, στο όνομα των φύλλων που στροβιλίζει
το αγέρι,
Έπειτα χωρίσαμε,
δάσος που το γράφει η γη και το αφηγούνται οι εποχές.
.
Ω παιδί που ήμουν κάποτε, βγες μπροστά
Τι είναι αυτό που μας ενώνει, τώρα, και τι θα λέμε;
.
.
.
.
.
Αρχικά, τι
.
Πώς να σου δώσω σχήμα
εσένα, φίλε, που όλο αντιστέκεσαι; σε ονόμασα
"κάτι" - είπα: σε κατέκτησα. Αλλά εσύ τώρα πάλι
ξεγλιστράς.
Και τ' όνομά σου ξεγλιστρά / πώς να σε ονομάσω;
Αυτός είναι ο τόπος σου; Άλλαξες συ το φως σου
ή μήπως εγώ
δεν είμαι πιά ο ίδιος; Μήπως εγώ έγινα εσύ; Όμως
το φως σου δε σταματά
ποτέ να λάμπει - λίγο ακόμη και η πυρκαγιά
θα μπει στις φλέβες μου να σαρώσει τις λέξεις μου - σιγά!
Πού, πότε, πώς να σε ονομάσω, να σου δώσω σχήμα,
εσένα, φίλε;
.
.
.
Εκδόσεις
Ελληνικά
γράμματα
.
Εισαγωγή-Μετάφραση
Σχόλια-Λεξιλόγιο
Ελένη
Κονδύλη
Μπασούκου

2 σχόλια:

μαριάννα είπε...

To παίρνω μαζί μου και πάω παραλία για να μου κάνει πιο γαλάζιο, το γαλάζιο της θάλασσας.
Καλημέρα! :)

quartier libre είπε...

τι ωραία που ηχούν!
"πάω παραλία"
"το γαλάζιο της θάλασσας"!