Πέμπτη, Ιουλίου 28, 2011

.
.
.

.
υπ’ όψιν των πολιτικών !
.
ή
.
πώς ο πολιτισμός
βοηθάει τον κόσμο
να εν - νοήσει και να εκφραστεί...
.
.

Opera di Roma, 12.03.2011

.

.

Va' pensiero...

Riccardo Muti speaking about ...

.



.
με αφορμή την θαυμάσια παράσταση της

ΕΘΝΙΚΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

στο κατάμεστο Ηρώδειο !
.
.
.
.
.


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Στις 12 Μαρτίου του 11, στην όπερα της Ρώμης,
ο Silvio Berlusconi ήταν παρών στη συναυλία...

.

Όπως δήλωσε στους Times o Ricardo Muti, διευθυντής της ορχήστρας, ήταν
μια βραδιά αληθινής επανάστασης. «Στην αρχή, υπήρχε ένα μεγάλο
χειροκρότημα από το κοινό. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε τη συναυλία.

Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο του Va pensiero,
αισθάνθηκα αμέσως ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη στο κοινό. Υπάρχουν
πράγματα που δεν μπορείτε να περιγράψετε, αλλά που τα αισθάνεστε.
Πριν, υπερίσχυε η σιωπή του κοινού. Τη στιγμή όμως που το κοινό
κατάλαβε ότι θα ξεκινούσε το Va pensiero, η σιωπή γέμισε από μια
πραγματική θέρμη. Μπορούσαμε να αισθανθούμε τη σπλαχνική αντίδραση του
κοινού στο θρήνο των σκλάβων που τραγουδούνε « Oh ma patrie, si belle
et perdue ! ». (Ω πατρίδα μου, τόσο όμορφη και χαμένη)

Ενώ η χορωδία έφτανε στο τέλος, στο κοινό κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να
φωνάζουν «Bis”. Το κοινό άρχισε να φωνάζει « Vive l’Italie ! »

και «Vive Verdi !». Άνθρωποι από τα θεωρεία άρχισαν να πετούν χαρτιά
συμπληρωμένα με πατριωτικά μηνύματα ...

Αν και το είχε κάνει για μία και μοναδική φορά στη Σκάλα του Μιλάνου
το 1986, ο Muti δίσταζε να κάνει ένα bis για το Va pensiero.

Για αυτόν, μία όπερα πρέπει να πηγαίνει από την αρχή ως το τέλος.

«Δεν ήθελα να παίξουν απλά ένα encore. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ιδιαίτερη
πρόθεση».

Όμως στο κοινό είχε ήδη ξυπνήσει το πατριωτικό συναίσθημα. Με μία
θεατρική κίνηση, ο διευθυντής της ορχήστρας γύρισε τελικά την πλάτη
στο podium, κοιτάζοντας το κοινό και τον Berlusconi, και είπε τα εξής:

[Αφού οι εκκλήσεις του κοινού για ένα bis έχουν σταματήσει, από το
κοινό ακούγεται «Ζήτω η Ιταλία»]

«Ναι συμφωνώ με αυτό «Ζήτω η Ιταλία» αλλά (χειροκροτήματα) δεν είμαι
πια 30 ετών και έχω ζήσει τη ζωή μου, όμως σαν ένας Ιταλός που έχει
γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό
συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero.

Δεν είναι μόνο
για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ
διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη»
σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω
στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την
περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και
χαμένη».

[Επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή]

Θα ήθελα τώρα… πρέπει να δώσουμε νόημα σε αυτό
το τραγούδι. Αφού είμαστε στο Σπίτι μας, το θέατρο της πρωτεύουσας,
και με μία χορωδία που τραγούδησε περίφημα, και που συνοδεύεται
περίφημα, αν θέλετε, σας προτείνω να ενωθείτε μαζί μας και να
τραγουδήσουμε όλοι μαζί».

Έτσι προσκάλεσε το κοινό να τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία των
σκλάβων.

«Είδα ομάδες ανθρώπων να σηκώνονται. Όλη η Όπερα της Ρώμης
σηκώθηκε. Η χορωδία επίσης σηκώθηκε. Ήταν μια μαγική στιγμή μέσα στην
όπερα. Εκείνη τη βραδιά δεν ήταν μόνο μια συναυλία του Nabucco, αλλά
επίσης ήταν μια δήλωση (statement) του θεάτρου της πρωτεύουσας

υπ’ όψην των πολιτικών"

.

(δείτε το βίντεο και απολαύστε !)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
πηγή :

Ο Giuseppe Verdi εναντίον του Silvio Berlusconi ή η τέχνη απέναντι στην εξουσία

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.

Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2011

.

… ἐὰν πιλάθωµαί σου, Ιερουσαλήµ, πιλησθείη δεξιά µου …

.
.
.
.


.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.

Ψαλµός 136

Επί τν ποταµν Βαβυλνος κε καθίσαµεν κα κλαύσαµεν ν τ µνησθναι µς τς Σιών.

2 π τας τέαις ν µέσ ατς κρεµάσαµεν τ ργανα µν·

3 τι κε πηρώτησαν µς ο αχµαλωτεύσαντες µς λόγους δν κα ο παγαγόντες µς µνον· σατε µν κ τν δν Σιών.

4 πς σωµεν τν δν Κυρίου π γς λλοτρίας;

5 ἐὰν πιλάθωµαί σου, Ιερουσαλήµ, πιλησθείη δεξιά µου·

6 κολληθείη γλσσά µου τ λάρυγγί µου, ἐὰν µή σου µνησθ, ἐὰν µ προανατάξωµαι τν Ιερουσαλµ ς ν ρχ τς εφροσύνης µου.

7 µνήσθητι, Κύριε, τν υἱῶν ᾿Εδµ τν µέραν Ιερουσαλµ τν λεγόντων· κκενοτε, κκενοτε, ως τν θεµελίων ατς.

8 θυγάτηρ Βαβυλνος ταλαίπωρος, µακάριος ς νταποδώσει σοι τ νταπόδοµά σου, νταπέδωκας µν·

9 µακάριος ς κρατήσει κα δαφιε τ νήπιά σου πρς τν πέτραν.

.

.

.

.

Nabucco


Va, pensiero, sull'ali dorate;
va, ti posa sui clivi, sui colli,
ove olezzano tepide e molli
l'aure dolci del suolo natal!


Del Giordano le rive saluta,
di Sionne le torri atterrate...
Oh mia patria sì bella e perduta!
Oh membranza sì cara e fatal!


Arpa d'or dei fatidici vati,
perché muta dal salice pendi?
Le memorie nel petto raccendi,
ci favella del tempo che fu!


O simile di Sòlima ai fati
traggi un suono di crudo lamento,
o t'ispiri il Signore un concento
che ne infonda al patire virtù.

.

.

.

.

Ελληνική (ελεύθερη) απόδοση


Τράβα μυαλό μου πάνω στα χρυσωμένα φτερά
Πέτα πάνω απ τις πλαγιές και τους λόφους
Εκεί που η γλυκιά , απαλή αύρα
χαϊδεύει την πατρική μας γή.


Χαιρέτα τις όχθες του Ιορδάνη,
Τους γκρεμισμένους πύργους της Σιών…
Ω πατρίδα όμορφη και χαμένη,
Ω μνήμη αγαπημένη και πικρή.

Λύρα χρυσή των προφητών,
Γιατί σιωπηλή κρέμεσαι στο δέντρο;
Φέρε τις μνήμες τις παλιές
να ζεστάνουν τις καρδιές και τα στήθη.

Θύμισε μας της Ιερουσαλήμ τα πάθη
Παίξε μαζί μας θρήνο πικρό.
Ή, μέσα από του Θεού τη βούληση,
Δώσε μας δύναμη να υπομείνουμε τα δεινά.

.

.

.

.

.

.\

.


Πέμπτη, Ιουλίου 21, 2011

.

.

«et praeterea censeo Carthago delenda est»

.

.

διάβασα το άρθρο του ΚΙΜΠΙ
στον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ
.
.
.
Saturday, July 16, 2011
.

Europa delenda est(16/7/2011)

Υπάρχει αυτή η ιστορική φράση των Λατίνων που ακουγόταν στη ρωμαϊκή σύγκλητο σχεδόν κάθε μέρα, για τα περίπου 80 χρόνια που κράτησαν οι τρεις Καρχηδονιακοί πόλεμοι.

Karthago delenda est. Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί.

Η πλήρης φράση, που αποδίδεται στον Σκιπίωνα τον Αφρικανό, είναι η εξής : et praeterea censeo Karthago delenda est. Την περιέλαβε και σε τραγούδι του ο Μούτσης, σε στίχους του Τριπολίτη. Υπάρχουν και παραλλαγές της, όπως αυτή που αποδίδεται στον Κάτωνα τον Πρεσβύτερο: Ceterum autem censeo, Carthaginem esse delendam. Έτσι έκλεινε κάθε ομιλία του στη Σύγκλητο αυτός ο απόγονος πληβείων που τελικά έγινε ύπατος και τιμητής κι έπεισε τους Ρωμαίους να κάνουν τον τρίτο καρχηδονιακό πόλεμο και να καταστρέψουν πραγματικά την Καρχηδόνα, το 146 π.Χ. Όλοι οι κάτοικοι της ακμάζουσας μέχρι τότε αφρικανικής πόλης σκοτώθηκαν ή πουλήθηκαν σαν σκλάβοι.

Ποιο ήταν το κίνητρο των Ρωμαίων που επέλεξαν την ολοκληρωτική καταστροφή της Καρχηδόνας;

Παρ’ ότι από τα σχολικά μας διαβάσματα μας έχει εντυπωθεί κυρίως η εκστρατεία του Αννίβα μέχρι τη Ρώμη, ήταν τελικά ο επεκτατισμός των Ρωμαίων η κινητήρια δύναμη των πολέμων. Όπως απέδειξε η εξέλιξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, προϋπόθεση της δημιουργίας της ήταν η εξόντωση κάθε άλλης δύναμης που θα μπορούσε να την ανταγωνιστεί στη Μεσόγειο. Και η Καρχηδόνα ήταν μια τέτοια δύναμη τον 3ο και τον 2ο π.Χ. αιώνα. Η οικονομική και αποικιακή της ορμή την μετέτρεψε και σε στρατιωτική υπερδύναμη, με καλοπληρωμένους μισθοφόρους ακόμη και από τις ρωμαϊκές επαρχίες. Ο Γκουστάβ Φλομπέρ, στην αριστουργηματική «Σαλαμπώ» του, περιγράφει αυτή την ακμή της Καρχηδόνας, λίγο μετά τον πρώτο πόλεμο με τους Ρωμαίους, με ιστορική ακρίβεια που εκπλήσσει ακόμη και σήμερα ιστορικούς και αρχαιολόγους οι οποίοι επιχειρούν να ανασυστήσουν την εξαφανισμένη από τον χάρτη μητρόπολη.

Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, πολύ προ καπιταλισμού, αποτέλεσαν κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας των αυτοκρατοριών που άκμασαν και παρήκμασαν στον ευρασιατικό χώρο. Και περιελάμβαναν όχι μόνο τις πολεμικές αναμετρήσεις, με ποταμούς αίματος να χαράσσουν τα σύνορα του κόσμου, αλλά και τους οικονομικούς, εμπορικούς και νομισματικούς ανταγωνισμούς που μπορεί να έπαιρναν τη μορφή της λεηλασίας ή του αφανισμού μιας πόλης μαζί με τους κατοίκους της, αλλά δεν είχαν άλλο στόχο από την κατάκτηση ή τη δημιουργία μιας νέας αγοράς. Ακόμη κι αν επρόκειτο για την αγορά δούλων. Για τη Ρώμη του 2ου π.Χ. αιώνα, λοιπόν, ο αφανισμός της Καρχηδόνας είχε τον χαρακτήρα αυτού που και σήμερα αποκαλούμε «δημιουργική καταστροφή». Μόνο που, όπως τότε και τώρα, άλλοι καρπώνονται τη δημιουργία και άλλοι υφίστανται την καταστροφή.

Η καταστροφή που μας απειλεί σήμερα, εδώ και ενάμιση χρόνο, συμπυκνώνεται στην υπό απαγόρευση λέξη χρεοκοπία. Αλλά στην πραγματικότητα εξελίσσεται σε αποσύνθεση της ευρωζώνης, του πρώτου εγχειρήματος της ιστορίας για νομισματική ένωση χωρίς να έχει προηγηθεί – τουλάχιστον απροκάλυπτα- ιμπεριαλιστική, στρατιωτική κατάκτηση.

Μοιάζει σαν να υπάρχουν κάποιοι, ως άλλοι Σκιπίωνες ή Κάτωνες, που έχουν κηρύξει πόλεμο στην ευρωζώνη. «Europa delenda est». Στις πολιτικές ηγεσίες της Ευρωζώνης επικρατεί ευρέως η ρητορική της έξωθεν απειλής, από αόρατους ή ορατούς εχθρούς – οι κερδοσκόποι, οι οίκοι, οι λύκοι…- που επιβουλεύονται το ευρώ, επιδιώκουν την καταβαράθρωση της ισοτιμίας του ή και τη διάλυση της ΟΝΕ. Φυσικά, οι δυνάμεις αυτές υπάρχουν και μπορεί πράγματι να επιδιώκουν να βγάλουν λεφτά από κάποιου είδους μερική ή ολική καταστροφή του ευρώ, όπως μέχρι πρότινος έβγαζαν λεφτά από την ύπαρξή του. Αλλά η ισχύς τους μάλλον υπερεκτιμάται. Και, κυρίως, αποκρύπτεται το γεγονός ότι αυτοί οι «εχθροί» του ευρώ δεν συγκροτούν ένα συνεκτικό αντίπαλο στρατόπεδο. Αντιθέτως, κατά κανόνα βρίσκονται εντός των τειχών. Οι οίκοι αξιολόγησης, για παράδειγμα, που δαιμονοποιούνται ως ο πολιορκητικός κριός του «εχθρού». Γνωρίζουμε για τον ένα τουλάχιστον, τη Fitch, ότι ανήκει στον γαλλικό πολυεθνικό όμιλο FIMALAC. Αλλά και οι άλλοι δυο που ελέγχονται από αμερικανικά κεφάλαια, έχουν ως καλούς πελάτες τους και τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Αυτές που, με τον πιο επίσημο τρόπο, μέσω της διεθνούς ένωσής τους, της IIF, διαπραγματεύονται με την πολιτική ηγεσία της ευρωζώνης για το αν θα υπάρξει και πώς η περίφημη συμμετοχή των ιδιωτών στο νέο πακέτο «διάσωσης» της Ελλάδας. Τελικά, ποιος είναι ο εχθρός του ευρώ, όταν άμεσα ή έμμεσα χρήζεται σωτήρας του;

Υπάρχει ωστόσο μια άλλη, δημοφιλέστερη - αν και όχι επίσημα υποστηριζόμενη- θεωρία συνωμοσίας που ανάγει τη σημερινή περιπέτεια της ΟΝΕ στον ευρω-αμερικανικό ανταγωνισμό.

Εν ολίγοις, ο εχθρός του ευρώ είναι το δολάριο και η αμερικανική οικονομία που δεν αισθάνεται καθόλου καλά να μοιραστεί την παγκόσμια νομισματική της ηγεμονία με το κοινό νόμισμα ή με το κινεζικό γουάν. Η θεωρία αυτή εμφανίζει τον αμερικανικό καπιταλισμό να προσπαθεί να αντισταθμίσει την επιταχυνόμενη ιστορική του παρακμή με μια τακτική υπονόμευσης του ευρώ, ακόμη και με τη διάλυση της ΟΝΕ. Και, ναι μεν, ο νομισματικός ανταγωνισμός, όπως και κάθε άλλη μορφή οικονομικού ανταγωνισμού, βρίσκεται στο DNA του σύγχρονου καπιταλισμού, αλλά για να λειτουργήσει σαν μηχανισμός μεταφοράς υπεραξίας, απόσπασης πλούτου από τη μια χώρα στην άλλη απαιτεί τουλάχιστον δύο. Σαν το ταγκό.

Στη δεκαετία του ευρώ η αμερικανική οικονομία άντλησε στην πραγματικότητα δυνάμεις ακριβώς από την ύπαρξή του, μετατρέποντας σε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για τις χειμαζόμενες αμερικανικές εξαγωγές την υποτίμηση του δολαρίου. Κι αυτό θα ήταν δύσκολο, αν όχι αδύνατο, χωρίς το ευρώ, έστω κι αν αποτελεί κατά το 70% τουλάχιστον το alter ego του γερμανικού μάρκου και κατά 30% του φράγκου και μερικών ακόμη εθνικών νομισμάτων του προηγούμενου αιώνα. Αυτό, βεβαίως, δεν αποκλείει διόλου την ύπαρξη κερδοσκοπικών θυλάκων στις ΗΠΑ που μπορεί να στοιχηματίζουν στην κατάρρευση του ευρώ.

Επομένως, κάπου αλλού πρέπει να αναζητηθεί το σπέρμα της καταστροφής, κάπου άλλού πρέπει να ψάξουμε τον Κάτωνα ή τον Σκιπίωνα. Στην πραγματικότητα κανένας δεν επιβουλεύεται την Ευρώπη περισσότερο από τον ίδιο της τον εαυτό- αν υποθέσουμε ότι την Ευρώπη την εκπροσωπούν οι άνθρωποι που έχουν κατσικωθεί στις καρέκλες της κοινοτικής εξουσίας, στις Βρυξέλες, στη Φρανκφούρτη και στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Η ευρωζώνη έχει μέσα της το σπέρμα της αυτοκαταστροφής για δυο λόγους: Πρώτον, γιατί θεμελιώθηκε πάνω στα μονεταριστικά και νεοφιλελεύθερα δόγματα της πρωτοκαθεδρίας των αγορών. Είναι μια λεόντειος εταιρεία κανιβαλικά ανταγωνιζόμενων αγορών, στο πλαίσιο της οποίας τα μερίδια των ισχνότερων αργά ή γρήγορα θα εξαφανίζονταν.

Δεύτερον, γιατί η ευρωζώνη όπως και η Ε.Ε. διαμορφώθηκαν στο πλαίσιο που τους όρισε η θεσμικά αναγνωρισμένη ηγεμονία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, θεμελιώδες χαρακτηριστικό άλλωστε και του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού. Αυτό που ορίζεται σήμερα ως συστημική κρίση της ευρωζώνης – κατά τη διατύπωση του ίδιου του ωχρού προέδρου της Ε.Ε. Χερμάν βαν Ρομπάι- είναι το μοιραίο αποτέλεσμα της θανάσιμης διαπλοκής της με τη «Διεθνή» της τοκογλυφίας. Κι αν το σύμπτωμά της – τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις ΗΠΑ και σε όλες σχεδόν τις μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες- είναι η κρίση κρατικού χρέους, η αφορμή της πρέπει να αναζητηθεί στον ταξικό ζήλο με τον οποίο οι πολιτικές ηγεσίες κρατικοποίησαν τα τραπεζικά χρέη που γέννησε η κρίση του 2007-2008.

Και η αιτία της; Η αιτία της υπερβαίνει την εθελοδουλία των πολιτικών ηγεσιών στον τραπεζικο Μολώχ, υπερβαίνει και την τυχοδιωκτική «ελευθερία βούλησης» των ίδιων των τραπεζιτών. Ανάγεται πιθανότατα στην (αυτό)καταστροφική φύση ενός οικονομικού συστήματος που φτάνει στα όρια του ιστορικού του ρόλου. Έστω κι αν τα ιστορικά υποκείμενα- οι κοινωνίες τελικά- δεν έχουν βρει με τι θα το αντικαταστήσουν.

Europa delenda est, λοιπόν;

Η ίδια η Ευρώπη- για την ακρίβεια, αυτοί που υποτίθεται πως την εκπροσωπούν- έχει μια ιδιόμορφη απάντηση στο ερώτημα. Επιχειρεί ν’ αποτρέψει την καταστροφή της με τα μέσα που εξ ορισμού την καταστρέφουν. Πρώτα, με μια σχεδόν μεταφυσική προσκόλληση στη χρηματοπιστωτική δικτατορία και την αποτροπή ακόμη και της ελάχιστης φθοράς της. Κι έπειτα με μια καταστροφική εμμονή στις πολιτικές λιτότητας, που από καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης γίνονται αποκλειστικός όρος ύπαρξής της. Εύλογα προκύπτει το επόμενο ερώτημα: αν είναι να καταστραφούν οι κοινωνίες, και τελικά οι Ευρωπαίοι για να διασωθεί η ευρωζώνη, μήπως είναι καλύτερα να διαλυθεί ησύχως;

Europa dissolvenda est…

.

.

.

.

.

.

.

.


Παρασκευή, Ιουλίου 15, 2011

.
video
της quartier libre
.
.
Ερείκουσα
.
.
ο ήλιος ανατέλει σε "έρημο" νησί

.

.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Πέμπτη, Ιουλίου 14, 2011

.
video της quartier libre
.

.
Ηλιοβασίλεμα
.
στην νήσο
Ερείκουσα
.

.

.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
..

.

Πέμπτη, Ιουλίου 07, 2011

.

ο φιλέλλην Frederic Boissonnas (1858-1946)

.
.
Photos from Greece (1903-1920)




.
.
..
.
.
.
.

Εκθεση φωτογραφίας του Fred Boissonnas

στην Κέρκυρα

με τίτλο "Boissonnas - Εικόνες της Ελλάδας"

.
.
Διάρκεια έκθεσης : 5 Ιουλίου 2011 εως 18 Δεκεμβρίου 2011
.
Ωράριο Λειτουργίας : Τετάρτη: 09.00 - 14.00 και 17.30 - 20.30, Πέμπτη: 09.00 - 15.00, Παρασκευή: 09.00 - 14.00 και 17.30 - 20.30, Σάββατο: 08.30 - 15.00, Κυριακή: 08.30 - 15.00, Δευτέρα και Τρίτη: Κλειστά
Μουσείο Χαρτονομισμάτων Ιονικής Τραπέζης, Πλατεία Αγίου Σπυρίδωνος (Ηρώων Κυπριακού Αγώνα), Κέρκυρα
Την έκθεση διοργανώνουν οι : Alpha Bank, Πρεσβεία της Ελβετίας, Ριζάρειο Ίδρυμα
Τηλ επικ. : 2661041552
.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη, Ιουλίου 05, 2011

.
Κώστας Ουράνης
.

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθεί, δίχως να νιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυό
τα ματια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς ! Αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει
κλειστά όλα να 'ναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.

Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

.

.

.

.

.

.